„W nocy z 25 na 26 września 1983 roku [Stanisław] Pietrow, wówczas podpułkownik armii sowieckiej pełnił dyżur w ściśle tajnej centrali Systemu Ostrzegania przed Atakiem Rakietowym (SPRN) ministerstwa obrony ZSRR. Kwadrans po północy system wczesnego ostrzegania wysłał sygnał alarmowy, że USA rozpoczęły atak rakietami międzykontynentalnymi. Wyłącznie od decyzji Pietrowa, który tego dnia zastąpił na dyżurze kolegę - zależały dalsze działania.

Świat znalazł się na krawędzi wojny jądrowej. Gdyby w ślad za meldunkiem Pietrowa Kreml wydał rozkaz zaatakowania USA, Stany Zjednoczone stanęłyby przed decyzją o ataku odwetowym. Pietrow w porę ocenił, że sygnał jest wynikiem błędu komputerowego. Za tę decyzję nie został nagrodzony przez swych dowódców. Odszedł z armii w 1984 roku. Okrzyknięto go bohaterem w 1993 roku, gdy jego czyn stał się znany na Zachodzie.”

„W nocy z 25 na 26 września 1983 roku [Stanisław] Pietrow, wówczas podpułkownik armii sowieckiej pełnił dyżur w ściśle tajnej centrali Systemu Ostrzegania przed Atakiem Rakietowym (SPRN) ministerstwa obrony ZSRR. Kwadrans po północy system wczesnego ostrzegania wysłał sygnał alarmowy, że USA rozpoczęły atak rakietami międzykontynentalnymi. Wyłącznie od decyzji Pietrowa, który tego dnia zastąpił na dyżurze kolegę - zależały dalsze działania.

Świat znalazł się na krawędzi wojny jądrowej. Gdyby w ślad za meldunkiem Pietrowa Kreml wydał rozkaz zaatakowania USA, Stany Zjednoczone stanęłyby przed decyzją o ataku odwetowym. Pietrow w porę ocenił, że sygnał jest wynikiem błędu komputerowego. Za tę decyzję nie został nagrodzony przez swych dowódców. Odszedł z armii w 1984 roku. Okrzyknięto go bohaterem w 1993 roku, gdy jego czyn stał się znany na Zachodzie.”

„Coraz bliższe związki Kuby z blokiem radzieckim zwiększały zaniepokojenie w Waszyngtonie. Od momentu zwycięstwa rewolucji w Hawanie, administracja prezydencka przygotowywała się do obalenia Fidela Castro. Pod koniec swojej kadencji w 1960 r. prezydent Eisenhower zadecydował o przeprowadzeniu przez CIA przewrotu na Kubie. Jego następca, J.F. Kennedy, zaaprobował ten pomysł (…) Prezydent USA nie zdecydował się jednak na pełne wsparcie tej operacji przez wojska amerykańskie, odmawiając pomocy lotniczej. Przeprowadzony w połowie kwietnia 1961 r. desant ok. 1,5 tys., wyszkolonych przez. CIA. Kubańczyków w Zatoce Świn z łatwością został zatem rozbity przez oddziały Castro. Nie oznaczało to jednak końca tajnych operacji amerykańskich przeciwko przywódcy kubańskiemu, którego próbowano zabić, a także aktów sabotażu na wyspie. Nadal przygotowywano plany inwazji na Kubę.

(…)

Mimo odparcia desantu w Zatoce Świn, władze w Hawanie zdawały sobie sprawę ze swej słabości i starały się o zawarcie sojuszu wojskowego z ZSRR. Kreml nie chciał się na to zgodzić, ale równocześnie dostrzegał, że utrzymanie Castro przy władzy pozwoli na uzyskanie wpływów w zachodniej hemisferze, dotąd pozostającej całkowicie w orbicie wpływów Stanów Zjednoczonych.

Wiosną 1962 r. Chruszczow zaproponował zatem rozmieszczenie na wyspie pocisków średniego zasięgu, wyposażonych w głowice jądrowe, kontrolowane przez armię radziecką. Ich celem miało być nie tyle powstrzymanie ewentualnej amerykańskiej inwazji na wyspę, co raczej wzmocnienie pozycji Kremla w zimnowojennym sporze z Waszyngtonem (…) 

W ten sposób doszło do największego kryzysu zimnowojennego po II wojnie światowej, w czasie którego świat stanął na progu nuklearnej zagłady. Po wykryciu instalacji pocisków przez amerykańskie samoloty zwiadowcze, w połowie października 1962 r., wbrew przypuszczeniom Chruszczowa, Stany Zjednoczone zareagowały bardzo energicznie, żądając natychmiastowego ich usunięcia. Kennedy odrzucił jednak możliwość inwazji, sugerowanej przez koła wojskowe, wprowadzając w zamian 24 października morską ,,kwarantannę”, czyli faktyczną blokadę wyspy, mającą uniemożliwić dalsze dostawy rakiet na Kubę. Dzisiaj wiadomo, że odrzucenie opcji militarnego ataku na wyspę przez prezydenta USA uchroniło świat od III wojny światowej, oddziały radzieckie stacjonujące na Kubie miały bowiem zgodę na użycie taktycznej broni nuklearnej w ewentualnych walkach z Amerykanami.

Kryzys rakietowy udało się rozwiązać dopiero po serii tajnych rozmów między Waszyngtonem a Kremlem, w których główną rolę odegrał m.in. Robert Kennedy, prokurator generalny USA, a jednocześnie brat i najbliższy doradca prezydenta. Rząd amerykański obiecał usunięcie amerykańskich rakiet z Turcji w zamian za wycofanie radzieckich pocisków i personelu z Kuby, na co Chruszczow w końcu przystał. Kennedy obiecał równocześnie, że nie będzie podejmował żadnych dalszych wojskowych operacji przeciwko Hawanie."

„W lutym 1980 r. prezydent USA Jimmy Carter zaapelował o bojkot igrzysk w Moskwie ze względu na inwazję Związku Radzieckiego na Afganistan, dokonanej w 1979 r. (…)

W skandalicznych okolicznościach odbywała się rywalizacja tyczkarzy. Publiczność stadionu Łużniki sprzyjała swemu faworytowi Konstantinowi Wołkowowi i usilnie starała się zakłócić koncentrację Władysławowi Kozakiewiczowi, bucząc i gwiżdżąc podczas każdego jego skoku. Nic dziwnego, że po zwycięskim skoku na wysokość 5,78 m (rekord świata) zadowolony z siebie tyczkarz pokazał co myśli o widzach, wykonując gest, który przeszedł do historii jako "gest Kozakiewicza". (…)"

„W lutym 1980 r. prezydent USA Jimmy Carter zaapelował o bojkot igrzysk w Moskwie ze względu na inwazję Związku Radzieckiego na Afganistan, dokonanej w 1979 r. (…)

W skandalicznych okolicznościach odbywała się rywalizacja tyczkarzy. Publiczność stadionu Łużniki sprzyjała swemu faworytowi Konstantinowi Wołkowowi i usilnie starała się zakłócić koncentrację Władysławowi Kozakiewiczowi, bucząc i gwiżdżąc podczas każdego jego skoku. Nic dziwnego, że po zwycięskim skoku na wysokość 5,78 m (rekord świata) zadowolony z siebie tyczkarz pokazał co myśli o widzach, wykonując gest, który przeszedł do historii jako "gest Kozakiewicza". (…)"

„w Związku Radzieckim sport postrzegano jako środek demonstrowania osiągnięć państw ‘demokracji ludowych’, dążących do budowy ‘realnego socjalizmu’, a także uzyskiwania życzliwości i poparcia ze strony państw niezaangażowanych Trzeciego Świata. Znany literat Leopold Tyrmand, odpowiadając na pytanie, ’czemu służy sport?’, stwierdził: ‘Sport w komunizmie służy wykazywaniu wyższości komunizmu nad demokracją’. Potrzebne były w związku z tym skuteczne działania, aby ‘komunistyczni zawodnicy zwyciężali z zawodnikami spoza komunizmu w uwzględnieniu faktu, iż sport jest doskonałą wizytówką państwa’. Zdanie to wydaje się dość trafnie określać istotę rywalizacji sportowej w okresie zimnowojennym. Była ona nader ważnym sposobem demonstrowania wyższości wobec ideologicznego przeciwnika. Doprowadziło to do wywiązania się między geopolitycznymi blokami państw swoistego ‘wyścigu sportowego’, któremu towarzyszyła frazeologia ‘walki o pokój’”.