„Sądy Gacaca, dosłownie: sady na trawie, były silnie zakorzenione w rwandyjskiej tradycji. Działały od zawsze, również w okresie kolonialnym. Dopiero uzyskanie niepodległości przez Rwandę w 1962 r, zachwiało ich pozycja i zaniechano tej formy rozstrzygania sporów oraz sadzenia przez Gacaca sprawców drobnych przestępstw.

(…) w 2001 r. rząd Rwandy wskrzesił sady Gacaca,uchwalajac prawo regulujące ich prace. Postawiono przed nimi cztery główne zadania:

-ujawnić prawdę o ludobójstwie,

-przyspieszyć tempo procesów o ludobójstwo,

-wzmocnić poczucie jedności narodowej,

-pokazać światu, że Rwandyjczycy potrafią rozwiązać własne problemy.

(…) 

System sądów Gacaca zalicza się do mechanizmów sprawiedliwości transformacyjnej. Głównymi celami, jakie stawia się instytucjom sprawiedliwości transformacyjnej, jest: wymierzenie kary osobom odpowiedzialnym za naruszenia praw człowieka, ujawnienie prawdy o naruszeniach popełnionych w poprzednim systemie i odbudowa więzi społecznych, przy czym w zależności od danego kontekstu sytuacyjnego różny akcent kładzie się na poszczególne cele.

(…)  Podczas procesów niedoszłe ofiary, stając twarzą w twarz z oprawcami swoimi czy bliskich, doświadczały ponownie traumatycznych przeżyć, cierpienia i bólu. Powracanie do dramatycznych wydarzeń w sytuacji całkowitego braku pomocy ze strony psychologów czy terapeutów - zamiast budować poczucie bezpieczeństwa, pogłębiało tylko traumę ocalonych i świadków zbrodni.

Szczególnie trudno było kobietom. Podczas ludobójstwa okaleczano je oraz masowo gwałcono. (…)

Ofiary przerażającej zbrodni  zaczęto spychać na margines życia społecznego. (…)"

„Sądy Gacaca, dosłownie: sady na trawie, były silnie zakorzenione w rwandyjskiej tradycji. Działały od zawsze, również w okresie kolonialnym. Dopiero uzyskanie niepodległości przez Rwandę w 1962 r, zachwiało ich pozycja i zaniechano tej formy rozstrzygania sporów oraz sadzenia przez Gacaca sprawców drobnych przestępstw.

(…) w 2001 r. rząd Rwandy wskrzesił sady Gacaca,uchwalajac prawo regulujące ich prace. Postawiono przed nimi cztery główne zadania:

-ujawnić prawdę o ludobójstwie,

-przyspieszyć tempo procesów o ludobójstwo,

-wzmocnić poczucie jedności narodowej,

-pokazać światu, że Rwandyjczycy potrafią rozwiązać własne problemy.

(…) 

System sądów Gacaca zalicza się do mechanizmów sprawiedliwości transformacyjnej. Głównymi celami, jakie stawia się instytucjom sprawiedliwości transformacyjnej, jest: wymierzenie kary osobom odpowiedzialnym za naruszenia praw człowieka, ujawnienie prawdy o naruszeniach popełnionych w poprzednim systemie i odbudowa więzi społecznych, przy czym w zależności od danego kontekstu sytuacyjnego różny akcent kładzie się na poszczególne cele.

(…)  Podczas procesów niedoszłe ofiary, stając twarzą w twarz z oprawcami swoimi czy bliskich, doświadczały ponownie traumatycznych przeżyć, cierpienia i bólu. Powracanie do dramatycznych wydarzeń w sytuacji całkowitego braku pomocy ze strony psychologów czy terapeutów - zamiast budować poczucie bezpieczeństwa, pogłębiało tylko traumę ocalonych i świadków zbrodni.

Szczególnie trudno było kobietom. Podczas ludobójstwa okaleczano je oraz masowo gwałcono. (…)

Ofiary przerażającej zbrodni  zaczęto spychać na margines życia społecznego. (…)"

„Osądzanie winnych ludobójstwa w Rwandzie oparte zostało na trzech rodzajach sądów. Społeczność międzynarodowa utworzyła 8 listopada 1994r., na mocy rezolucji nr 955 Rady Bezpieczeństwa ONZ, Międzynarodowy Trybunał Karny dla Rwandy (International Criminal Tribunal for Rwanda, ICTR)  z siedziba w Aruszy. Natomiast rząd Rwandy wykorzystywał krajowy system sądownictwa, a później- ze względu na olbrzymią liczbę spraw- wprowadził dodatkowo tradycyjne sądy Gacaca.

(…)

Umiejscowienie siedziby Trybunału w Tanzanii argumentowano potrzeba zagwarantowania bezstronności postępowania. Jednak w praktyce utrudniło to Rwandyjczykom udział w procesie. Przeszkodą była nie tylko odległość, ale i obowiązujące urzędowo w ICTR języki: angielski i francuski. Kinyarwanda, język Rwandańczyków, został przyjęty w postępowaniach sądowych dopiero w 2000 r. Śledzenie na bieżąco rozpraw niewątpliwie wsparłoby dodatkowo budowanie ogólnonarodowej pamięci o ludobójstwie, a w konsekwencji pojednania. (…) Skazani przez ICTR nie odsiadywali wyroków w rwandyjskich więzieniach których warunki były znacznie gorsze w porównaniu z, „komfortowymi celami", m.in. w Europie Zachodniej. To także rzutowało na postrzeganie rozliczenia zbrodni przez przeciętnych mieszkańców Rwandy, budząc u wielu poczucie niesprawiedliwości lub niedosytu sprawiedliwości.

Rwandyjczykom trudno było też zrozumieć, dlaczego zbrodniarze mają znacznie lepsze wsparcie prawne niż ich ofiary, co -w odczuciu tych ostatnich- miało spowodować, że przywódcy i organizatorzy ludobójstwa otrzymywali łagodne kary lub bywali uniewinniani. (…)