„Sukces misji Apollo 11 było spełnieniem marzenia życia Wernhera von Brauna, a jednocześnie zwycięstwem Amerykanów nad Sowietami w wyścigu o dominację w kosmosie.

Amerykanie entuzjastycznie fetowali głównego twórcę programu rakietowego, który zapewnił im to zwycięstwo. Jego wiedzę i zdolności były najwyraźniej tak cenne, że amerykańskie władze wolały przymknąć oko na przeszłość naukowca. Bo pionier podboju kosmosu budował rakiety nie tylko dla USA, ale przedtem także dla Hitlera. Bez moralnych skrupułów i dosłownie po trupach stworzył dla niego Wunderwaffe, cudowną broń. Zresztą rakieta, która wyniosła ludzi na księżyc, była udoskonaloną wersją owej rakiety V-2, którą von Braun skonstruował na poligonie w Peenemuende.”

„Sukces misji Apollo 11 było spełnieniem marzenia życia Wernhera von Brauna, a jednocześnie zwycięstwem Amerykanów nad Sowietami w wyścigu o dominację w kosmosie.

Amerykanie entuzjastycznie fetowali głównego twórcę programu rakietowego, który zapewnił im to zwycięstwo. Jego wiedzę i zdolności były najwyraźniej tak cenne, że amerykańskie władze wolały przymknąć oko na przeszłość naukowca. Bo pionier podboju kosmosu budował rakiety nie tylko dla USA, ale przedtem także dla Hitlera. Bez moralnych skrupułów i dosłownie po trupach stworzył dla niego Wunderwaffe, cudowną broń. Zresztą rakieta, która wyniosła ludzi na księżyc, była udoskonaloną wersją owej rakiety V-2, którą von Braun skonstruował na poligonie w Peenemuende.”

„Po zakończeniu II wojny światowej wydawało się, że priorytetem aliantów będzie ukaranie zbrodni popełnianych w jej trakcie. Proces w Norymberdze dawał nadzieję, że żaden przestępca wojenny nie ujdzie sprawiedliwości. Niestety, wielu zbrodniarzy uniknęło sprawiedliwości – jedni zdołali zbiec „szlakiem szczurów” do Ameryki Południowej, inni ukrywali się w Niemczech i Austrii,  wielu zaś z nich znalazło nową przyszłość w Stanach Zjednoczonych.

(…)

Rozpoczynająca się właśnie „zimna wojna”, skłoniła amerykańskie służby specjalne do podjęcia współpracy z byłymi funkcjonariuszami państwa nazistowskiego. Uznano, że ich wiedza może być bardzo przydatna w nowych okolicznościach geopolitycznych. W niektórych przypadkach współpraca z byłymi nazistami ograniczała się do wykorzystania ich „umiejętności” w Europie, wielu z nich trafiło jednak do USA i podjęło współpracę z Centralną Agencją Wywiadowczą.

(…)

Odrębną kategorię stanowili niemieccy naukowcy – specjalny amerykański projekt „Paperclip” („Spinacz”), który zakładał wykorzystanie wiedzy niemieckich uczonych i lekarzy, sprowadzenie ich do USA i zatrudnienie w amerykańskich programach badawczych. Najsłynniejszymi przykładami mogą tu być postaci Wernhera von Brauna i Arthura Rudolpha, odpowiedzialnych za konstrukcje rakiet V-2 i wykorzystywanie niewolniczej pracy więźniów obozów koncentracyjnych.”