Mowę nienawiści – zgodnie z definicją zaproponowaną przez Radę Europy – stanowią „wypowiedzi, które szerzą, propagują i usprawiedliwiają nienawiść rasową, ksenofobię, antysemityzm oraz inne formy nietolerancji, podważające bezpieczeństwo demokratyczne, spoistość kulturową i pluralizm”.

(Czasem pojęcie mowy nienawiści stosuje się zamiennie z pojęciem hejtu. Przyjąć jednak można, że hejt jest rodzajem przemocowego języka skierowanego raczej do pojedynczej osoby, a nie – jak w przypadku mowy nienawiści – wobec grup ludzi.)

Mowę nienawiści – zgodnie z definicją zaproponowaną przez Radę Europy – stanowią „wypowiedzi, które szerzą, propagują i usprawiedliwiają nienawiść rasową, ksenofobię, antysemityzm oraz inne formy nietolerancji, podważające bezpieczeństwo demokratyczne, spoistość kulturową i pluralizm”.

(Czasem pojęcie mowy nienawiści stosuje się zamiennie z pojęciem hejtu. Przyjąć jednak można, że hejt jest rodzajem przemocowego języka skierowanego raczej do pojedynczej osoby, a nie – jak w przypadku mowy nienawiści – wobec grup ludzi.)

Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Prawdopodobnie jednym z pierwszych badaczy, którzy zwrócili uwagę na problem mowy nienawiści był Gordon Allport w swojej klasycznej pracy „Natura uprzedzeń”. W tejże pracy wskazał on rozmaite sposoby, w jakie przejawiać się mogą uprzedzenia (patrz Rysunek 1). Na szczycie swojej klasyfikacji Allport umieścił eksterminowanie, tj. zjawiska takie jak lincze, pogromy, masakry etniczne czy też zorganizowane programy ludobójstwa (np. Holokaust). Z kolei u podstaw badacz umieścił antylokucje, czyli wszelkiego rodzaju komentarze dotyczące przedstawicieli grup mniejszościowych. Takie komentarze mogą czasami przybierać formę żartów lub w bardziej bezpośredni sposób służyć wyrażaniu swojej antypatii wobec „grup obcych”. Mogą one być wyrażane zarówno w obecności innych podobnie myślących osób, jak i w obecności kompletnie obcych osób.

        Allport zaznaczył, że ścieżka od antylokucji do eksterminowania nie jest oczywista. Ktoś, kto wyraża swoją antypatię w sposób werbalny, może nigdy nie posunąć się do wyrażania uprzedzeń w bardziej ekstremalny sposób (np. poprzez dyskryminowanie). Niemniej, wyrażanie uprzedzeń na jednym poziomie może sprzyjać przejściu na poziom wyższy (np. od antylokucji do unikania). Przypuszczalnie jest tak, gdy ludzie obserwują podobne zachowania u innych członków grupy, z którą się identyfikują. Przykładowo, gdy negatywne komentarze wobec grup obcych stają się powszechne w społeczeństwie, ludziom łatwiej jest znaleźć uzasadnienie dla unikania członków grup obcych.

Należy podkreślić, że ta tzw. „piramida Allporta” jest tylko próbą opisania różnorodności sposobów wyrażania uprzedzeń. Nie została ona wywiedziona z żadnego równania matematycznego ani nie powstała w oparciu o systematyczne badania empiryczne. Z czasem jednak badania psychologiczne oraz socjologiczne dostarczyły dowodów na rzecz słuszności koncepcji Allporta.