O dyskryminacji ze względu na wiek możemy mówić wówczas, gdy określonej grupie ludzi odmawia się zaspokojenia jakiejś ważnej potrzeby, a głównym tego powodem jest ich wiek. Odmowa realizacji potrzeb najczęściej dotyczy sfer związanych z pracą i zdrowiem człowieka. Granica wieku, powyżej której – zdaniem osób dopuszczających się dyskryminacji – jest się już „za starym” lub poniżej której jest się „za młodym”, by realizować daną potrzebę, jest zróżnicowana. W przypadku rynku pracy zwraca się często uwagę na szczególnie trudną sytuację osób młodych (bez doświadczenia, wchodzących dopiero na rynek pracy) oraz pracowników, którzy przekroczyli 50. rok życia.

Recepcjonistka wysłana do domu, bo odmówiła noszenia szpilek. Dyskryminacja?

Nicola Thorp miała rozpocząć pracę jako recepcjonistka w londyńskiej siedzibie PwC. Jej kariera nie potrwała długo - pierwszego dnia została odesłana do domu, gdyż nie chciała założyć butów na wysokim obcasie.  

Kiedy nowa pracownica pojawiła się w recepcji położonej w londyńskim City siedziby PwC, usłyszała, że powinna założyć buty na obcasie mającym od 5 do 10 centymetrów. Ponieważ Thorp miała jedynie buty na płaskiej podeszwie, poproszono ją o wyjście i zakupienie „odpowiedniego” obuwia. Kiedy odmówiła i poskarżyła się, że pracujący z nią mężczyźni nie zostali poproszeni o to samo, została odesłana do domu bez zapłaty.

– Jeśli wytłumaczono by mi, w jaki sposób noszenie obuwia z płaską podeszwą zaszkodzi wykonywanej przeze mnie pracy, mogłabym uznać ich argumenty. Nie byli jednak w stanie tego zrobić – powiedziała Thorp. Wydarzenie miało miejsce w grudniu, jednak kiedy rozgłosiła je przy pomocy mediów społecznościowych, okazało się, że wiele kobiet miało podobne problemy. Teraz Thorp zbiera podpisy pod petycją wzywającą do zmiany praktyk w firmach tak, aby nie mogły więcej zmuszać kobiet do noszenia butów na wysokim obcasie.

– Uważam, że dress code w firmach powinien odzwierciedlać zachodzące zmiany w społeczeństwie, dlatego kobiety powinny móc nosić buty inne niż na obcasie – uważa Thorp. (…)

Walka z dyskryminacją ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową

“Niektórzy uważają, że orientacja seksualna i tożsamość płciowa należą do drażliwych zagadnień. Rozumiem to. W czasach gdy dorastałem nikt nie rozmawiał ze mną ten temat, ani z wieloma osobami z mojego pokolenia. Jednak nauczyłem się o tym mówić otwarcie, bo chodzi o życie ludzkie. Również dlatego, że według Karty Narodów Zjednoczonych i Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka naszym obowiązkiem jest ochrona praw wszystkich ludzi na całym świecie”. - Sekretarz Generalny ONZ podczas zgromadzenia Rady Praw Człowieka, 7 marca 2012 r.

Głęboko zakorzenione homofobiczne i transfobiczne postawy, często w połączeniu z brakiem odpowiedniej ochrony prawnej przed dyskryminacją ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową narażają lesbijki, homoseksualistów oraz osoby biseksualne i transpłciowe (LGBT) w różnym wieku i we wszystkich regionach świata na poważne łamanie praw człowieka. Spotykają się oni z dyskryminacją na rynku pracy, w szkołach, szpitalach, są źle traktowani i wyklęci przez własne rodziny. Często padają ofiarą przemocy fizycznej – są bite, wykorzystywane seksualnie, torturowane, a nawet mordowane. Szacunkowo w 76 państwach dyskryminujące przepisy prawne poddają karze konsensualne związki osób tej samej płci i tym samym narażają te osoby na ryzyko aresztowania, ścigania oraz karę pozbawienia wolności, a w co najmniej pięciu państwach nawet na karę śmierci. (…)

W grudniu 2010 r. Sekretarz Generalny wygłosił w Nowym Jorku przełomowe przemówienie na temat równości grupy LGBT i wezwał do powszechnej dekryminalizacji homoseksualizmu i podjęcia innych kroków, które zwalczałyby przemoc i dyskryminację grupy LGBT. “Jako osoby świadome nie wyrażamy zgody na dyskryminację, a w szczególności na dyskryminację opartą na orientacji seksualnej i tożsamości płciowej. Tam gdzie postawy kulturowe są sprzeczne z powszechnymi prawami człowieka, to prawa człowieka muszą być przede wszystkim przestrzegane.” - powiedział Sekretarz Generalny.

Ochrona osób LGBT przed przemocą i dyskryminacją nie wymaga stworzenia nowego zestawu praw, jak również nie wymaga opracowania nowych standardów międzynarodowych praw człowieka. Państwa są zobowiązane do przestrzegania praw człowieka osób z grupy LGBT na mocy międzynarodowego prawa i Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, jak również międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka. Każdy człowiek, bez względu na płeć, orientację seksualną lub tożsamość płciową, ma prawo do korzystania z ochrony wynikającej z międzynarodowych przepisów dotyczących praw człowieka. Każdy ma prawo do życia, bezpieczeństwa osobistego i ochrony prywatności, życia w wolności od tortur, nieuzasadnionego przetrzymywania i dyskryminacji, wolności słowa, zrzeszania się i pokojowego zgromadzenia. W odniesieniu do ochrony praw człowieka z grupy LGBT państwa są zobowiązane do:

- Ochrony przed homofobicznymi i transfobicznymi aktami przemocy.

- Zapobiegania stosowaniu tortur oraz okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

- Uchylenia aktów prawnych kryminalizujących homoseksualizm.

- Zakazania dyskryminacji opartej na orientacji seksualnej i tożsamości płciowej.

- Ochrony wolności słowa, prawa do zrzeszania się i gromadzenia się grup LGBT.

(…)