„Na szczycie hierarchii czystości rasowej znajdowali się Aryjczycy – zmyślona rasa wysokich, smukłych i jasnowłosych ludzi z północnej Europy. Na przeciwnym biegunie usytuowano Żydów, Romów, homoseksualistów i osoby niepełnosprawne. Wyeliminowanie tych grup stało się zasadniczym elementem ideologii nazistów. (…) 

1 września 1939 dekretem Hitlera o "eutanazji" rozpoczęto akcję o kryptonimie T4. W rzeczywistości był to szeroko zakrojony mord na osobach chorych psychicznie. Organizatorem zbrodni został osobisty lekarz Hitlera, Karl Brandt, który opracował instrukcję, program działania i nadzorował akcję do samego końca. 

Wszystko utrzymywano w głębokiej tajemnicy. Lekarze typowali w poszczególnych szpitalach psychiatrycznych chorych, którzy nie rokowali leczenia. Pacjentów przewożono do ośrodków eksterminacji na terenie Rzeszy (Grafeneck, Brandenburg, Hartheim, Sonnestein, Bernburg oraz Hadamar). " 

„(…)z perspektywy nowoczesnej biopolityki eutanazja sytuuje się raczej na skrzyżowaniu suwerennej decyzji o życiu, które można zabić, i braniem na siebie zadania opieki nad biologicznym ciałem narodu, oraz wyznacza punkt, w którym biopolityka nieuchronnie przekształca się w tanatopolitykę. 

W tym miejscu widać, jak podjęta (…) próba przekształcenia eutanazji w pojęcie prawnopolityczne (życie niewarte przeżycia) dotyka podstawowej kwestii. (…) Chodzi raczej o to, że decyzja ta dotyka ostatecznej natury suwerennej władzy. W nowoczesnej biopolityce suwerenem jest ten, kto decyduje o wartości i braku wartości życia jako takiego.” 

„Pewna kobieta została wezwana do prezydium policji. ,Przesłuchanie świadka było po prostu niemożliwe - notuje urzędnik - jej zeznania były zagmatwane i kompletnie bez ładu”. Opowiadała, że podczas swoich eksperymentów doktor Clauberg zaszywał jej i innym kobietom żywe świnki morskie w brzuchach. Została uznana za chorą nerwowo i odesłana do domu. 

W samej rzeczy: męki powodowały, że wiele ofiar popadało w obłęd, oprawcy zaś na ich cierpieniu budowali swoje kariery. 

Rządzący Trzecią Rzeszą oferowali lekarzom coś niesłychanie kuszącego, coś, co do tamtej pory nie istniało: zamiast świnek morskich, szczurów, królików mogli do swych doświadczeń wykorzystywać ludzi, masowo. 

Medycyna w czasach narodowego socjalizmu: ludzie-obiekty doświadczalne uznawani są za niskowartościowych pod względem rasowym, socjalnym czy ekonomicznym, ,używanie” ich do badań naukowych - za pożyteczne dla zdrowia przyszłych generacji, a przez to usprawiedliwione. 

Medycyna w czasach narodowego socjalizmu oznacza eliminację ludzi uznanych za nieużytecznych. Wizyta lekarska w obozie koncentracyjnym to selekcja do komory gazowej. Na rampie w Auschwitz stoją lekarze. 

Ofiary i oprawcy: więźniowie obozów koncentracyjnych, jeńcy wojenni, przede wszystkim jednak Żydzi i jeszcze raz Żydzi. Ci, którzy planowali, wykonawcy, wspólnicy i wtajemniczeni: elita medycyny. To wyjaśnia, dlaczego nie czuli potrzeby wytłumaczenia się ze swych czynów. Do dziś.”