„Miejsca niebezpieczne żołnierze oznaczają napisem ,MINY!”. Miejsca wolne od zagrożenia podpisują: ,MIN NIE MA" albo ,Miejsce rozminowane dnia..”. Rosjanie piszą cyrylicą MIN NIET. Czasem składają podpis. Monikę Żeromską, córkę pisarza, to rozczula: „To tu, to tam napis - »Min niet« - i podpis pod tą informacją - »Kuś«. Dzięki, dobry panie Kusiu”.

»A walka ta toczy się wśród życia normalnego, wśród straganów z bimbrem, stosów bułek, »ciuchów«” - notuje Hryniewiecki.

Na początku marca saperzy skończą główne prace przy rozminowywaniu Warszawy. W tym czasie uda im się zdjąć i zniszczyć ponad 15 tysięcy min i 75 tysięcy pocisków innego rodzaju. Przy pracach zginie 33 żołnierzy, 28 będzie rannych.

Warszawa cuchnie, śmierdzą ludzie, woda jest trudno dostępna i tylko do picia. Nie ma mydła. Brakuje ręczników, wanien, balii, pryszniców. „Życie polega na rezygnacji polega na rezygnacji z elementarnych wymagań kultury i higieny"- notuje pisarka Maria Dąbrowska. (…)

Śmierdzą też śmieci. System wywozu nieczystości nie istnieje, przynajmniej na początku. Odpadki wyrzuca się wprost pod bramy. Za tymczasowe zsypy służą leje po bombach. Nie działa kanalizacja, nie ma szaletów miejskich. Ludzie załatwiają swoje potrzeby wśród gruzów. (…)

Wiosną smród się wzmaga, latem staje się nie do wytrzymania. Czytelnicy „Życia Warszawy” skarżą się, że w Alejach Jerozolimskich, na wprost hotelu Polonia, przez otwór w sklepieniu tunelu kolejowego wsypywane są różnego rodzaju gnijące odpadki i śmieci. Na dnie tunelu leży również zabity koń w stanie zupełnego rozkładu, zatruwający w okolicy powietrze. „Nad śmietniskiem unoszą się miliony much". (…)

Ale największy fetor wydzielają gnijące zwłoki. „Prześladował nas stale i nieubłagalnie zapach niewątpliwie padliny, rozkładającej się gdzieś w pobliżu. Warszawa śmierdziała w tym czasie wszelkiego rodzaju zgnilizną"-napisze we wspomnieniach Jan Tereszczenko (rocznik 1933, architekt).

„Smród rozkładających się trupów był zabijający-wspomina Andrzej Pstrokoński. -Pod koniec kwietnia zaczęto rozkopywać groby powstańców, były wszędzie. Nie mogłem tego wytrzymać.(…)”

„Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy w Berlinie już w październiku 1939 r. wysłał do Polski specjalny oddział Kommando Paulsen, nazwany tak od nazwiska jego dowódcy profesora archeologii Petera Paulsena. Zadaniem wyznaczonym oddziałowi przez Reischsführera SS, szefa niemieckiej policji Heinricha Himmlera, było zabezpieczenie prehistorycznych wykopalisk i zabytków w Polsce, gdyż archeologowie niemieccy podejrzewali, że Polacy fałszują wyniki swoich badań. Jednak w pierwszą podróż (1 października 1939 r.) Paulsen wyruszył w innym celu – miał przywieźć do Berlina ołtarz Wita Stwosza. Polecenie to wykonał w ostatnim momencie, bowiem lokalne władze niemieckie nie chciały pozbywać się z GG tak cennego dzieła świadczącego, według nich, o kilkusetletnich tradycjach sztuki niemieckiej w Polsce. Następne wyprawy oddziału miały już charakter wybitnie rabunkowy.  (…) Bezkarnie rozkradano dobra żydowskie. Przedmioty zrabowane w getcie przeważnie stawały się łupem SS, które zastrzegało sobie wyłączność przy ich konfiskacie. (…) Zbiory bibliotek naukowych traktowano nieco inaczej- wyłączano książki naukowe z obiegu czytelniczego, ale jednocześnie zachowywano na miejscu cały księgozbiór. (…) Władzom okupacyjnym udało się ustanowić prowizoryczny ład na terenach GG. Policzono i zinwentaryzowano dzieła sztuki i prawie wszystkie zgromadzono w olbrzymich repozytoriach. Podobną taktykę scalania zastosowano wobec zbiorów bibliotek naukowych. (…) Warunki wyjątkowo sprzyjające rabunkowi zaistniały po upadku powstania warszawskiego. Przystąpiono wówczas do totalnej grabieży i systematycznego wyburzania kolejnych kwartałów miasta. Działania zmierzające do ocalenia części zabytków warszawskich podjęła strona niemiecka (…) w Warszawie zjawił się na czele grupy żołnierzy SS porucznik SS Moritz Arnhardt. Wywiózł on z muzeów i bibliotek warszawskich zbiory, które uznał za najcenniejsze. Pracownicy polskich instytucji kulturalnych byli zdezorientowani, niemniej bibliotekarze popierali akcję Arnhardta, tym bardziej, że zostawił im prawo wyboru obiektów przeznaczonych do ewakuacji. W dużej mierze powróciły one do Warszawy w 1946 r. (…) Ocenia się, że łączne straty bibliotek z terenów GG i ziem wcielonych wyniosły 70% stanu przedwojennego. (…) W 1944 r., gdy siły niemieckie naciskane przez Armię Czerwoną zaczęły się wycofywać nad pomnikami kultury zawisła ze strony tych dwóch armii groźba niszczenia i grabieży. Częściej bombardowań miast, np. Lwowa, dokonywała atakująca Armia Czerwona. Maruderzy tej armii intensywnie szabrowali, szczególnie na terenach należących do Rzeszy, które wkrótce przypadły Polsce. Natomiast wycofujący się Wehrmacht niszczył, wysadzając w powietrze nie tylko mosty i obiekty o charakterze wojskowym, lecz także obiekty kultury, np. Bibliotekę Raczyńskich w Poznaniu. Ustępując pod naporem frontu wschodniego, siły niemieckie wywoziły dobra kultury z podbitych terenów. Wśród dzieł były również polskie zabytki, których liczby jednakże nie da się określić. (…) Oszacowanie strat polskiej kultury poniesionych na ziemiach wschodnich jest niemożliwe, ponieważ po wojnie nigdy nie mieliśmy wglądu do byłych polskich muzeów, galerii, archiwów i bibliotek. Strona radziecka takiego „bilansu otwarcia” nie zrobiła (z wiadomych powodów).”