Ach, nieszczęsna dolo moja!
Któż zlituje się nade mną!
Zaprawdę, imienia Boya
Nie biorę tu nadaremno.

On to jeden wśród Sarmatów
Umiał dobrać kluczyk złoty,
Gdy nam plemię literatów
Zakładało pasy cnoty.

Pas miał różnorakie formy,
Z różnych kruszców bywał kuty.
W latach przekraczania normy
Był z surówki (z Nowej Huty).

Sex był wtedy na indeksie
I niejeden dbał świętoszek,
By nie pisnął nic o sexie,
Żadnych nóżek ni pończoszek!

Ach, cnotliwszych nie znam er ja
Niż ta stalinowska era!
Aż skończyła się pruderia
I któż wodzi rej? Hetera!

Wczoraj posty, dziś – „ubawy",
Wczoraj w włosienicy Muza,
Dziś ją gna, kto żądny sławy,
Wprost z klasztoru do zamtuza. [...]

Żadnych westchnień, żadnych sumień!
Któż się takim głupstwem gryzie?
Przypadkiem się nie zarumień,
Kiedy będziesz na strip-teasie.

Apetyt z dnia na dzień wzmagań,
W każdym piśmie - cud-golaski,
Od zmysłów aż kipi sagan -
To dopiero zbytek H-łaski! [...]

Ach, nieszczęsna dolo moja!
Któż zlituje się nade mną!
Zaprawdę, imienia Boya
Nie biorę tu nadaremno.

On to jeden wśród Sarmatów
Umiał dobrać kluczyk złoty,
Gdy nam plemię literatów
Zakładało pasy cnoty.

Pas miał różnorakie formy,
Z różnych kruszców bywał kuty.
W latach przekraczania normy
Był z surówki (z Nowej Huty).

Sex był wtedy na indeksie
I niejeden dbał świętoszek,
By nie pisnął nic o sexie,
Żadnych nóżek ni pończoszek!

Ach, cnotliwszych nie znam er ja
Niż ta stalinowska era!
Aż skończyła się pruderia
I któż wodzi rej? Hetera!

Wczoraj posty, dziś – „ubawy",
Wczoraj w włosienicy Muza,
Dziś ją gna, kto żądny sławy,
Wprost z klasztoru do zamtuza. [...]

Żadnych westchnień, żadnych sumień!
Któż się takim głupstwem gryzie?
Przypadkiem się nie zarumień,
Kiedy będziesz na strip-teasie.

Apetyt z dnia na dzień wzmagań,
W każdym piśmie - cud-golaski,
Od zmysłów aż kipi sagan -
To dopiero zbytek H-łaski! [...]

Chcą po prostu lepiej żyć", czyli wyniki pewnej ankiety

Chciałbym jeździć na scooterze,

chciałbym ujrzeć Eiffel'a wieżę,

chciałbym chodzić do varietes, by odczuwać tam podnietę.

Chciałbym buty mieć z plastiku,

chciałbym widzieć walkę byków,

chciałbym filmem Sophii Loren,

delektować się wieczorem.

Chciałbym kupić telewizor,

chciałbym stać przed Mona Lizą,

chciałbym ujrzeć cineramę,

by przeżywać jakąś dramę...

Chciałbym w tocku wziąć nagrodę,

chciałbym mieć chociażby „Skodę".

chciałbym pijać Coca-Colç,

bo od wódki płyn ten wolę.

Chciałbym znalcić się w La Scali,

chciałbym opium raz wypalić,

chciałbym - mówię całkiem szczerze

spędzić wczasy na Rivierze...

Chciałbym wreszcie się dowiedzieć,

czy przypadkiem nie mam racji,

lub czy sens mej wypowiedzi

nie podważa demokracji.

W. Scisłowski, Chciałbym, „Ziemia i Morze" 1956, nr 2, s. 7.

"Subkultura ta wywodzi się z fascynacji obyczajowością i kulturą amerykańską. Niewątpliwy wpływ miało na nią pokolenie beatników, w odróżnieniu od bikiniarzy nie nastawionych jednak na konsumpcjonizm. Stany Zjednoczone, jako mitologizowana kraina, do której nie było dostępu, nęciły młodych ludzi zarówno w Polsce i innych europejskich krajach. W ZSRR bikiniarze funkcjonowali jako styladzy, we Francji i Belgii jako zazous, w Rumunii znani byli jako malagambiści, w Czechosłowacji potapka, w Wielkiej Brytanii natomiast funkcjonował ruch teddy boys

Ówczesne słowniki opisywały bikiniarza jako ‘młodego człowieka ubierającego się ekstrawagancko, w sposób przesadnie modny...

Charakteryzowała ich postawa anarchiczna, hedonistyczna oraz ironiczno-krytyczna, kontrastująca z bezkrytycznym uwielbieniem dla amerykańskiej kultury masowej.

Swój nonkonformizm wyrażali w specyficznym zachowaniu oraz ekscentrycznym sposobie ubierania się. Stawiali przede wszystkim na kolor i ekstrawagancję. Długie, sięgające nawet kolan marynarki zestawiali z przykrótkimi zaprasowanymi w kant spodniami, odsłaniając tym samym element obowiązkowy – jaskrawe skarpetki w paski oraz tzw. zamszaki, czyli buty na grubych, kauczukowych podeszwach, dorabianych u szewca. Zwieńczeniem kreacji bikiniarza był kapelusz o nazwie naleśnik, który przykrywał charakterystyczną fryzurę – tzw. plerezę lub mandolinę, której układanie stanowiło codzienny rytuał. Symbolem polskich bitników stał się krawatto – krawat zdobiony najczęściej własnoręcznie wykonywanymi grafikami, przedstawiającymi motyw atolu lub tzw. girlsy.

Z szarą uniformizacją walczyły również kobiety. Tak zwane kociaki nosiły wzorzyste bluzki i krótkie sweterki oraz spódnice – z koła lub wąskie z rozcięciem. Włosy czesały w koński ogon. Dopełnieniem stroju były nylonowe pończochy – pożądany i trudno dostępny wówczas towar. Kreacje były kobiece, a makijaż wyrazisty. Był to bunt wobec maskulinizacji strojów, które lansował reżim. 

Bikiniarze, wzorem amerykańskiej młodzieży, oglądali w kinach westerny, słuchali jazzu i tańczyli zakazane wówczas boogie-woogie."

"Subkultura ta wywodzi się z fascynacji obyczajowością i kulturą amerykańską. Niewątpliwy wpływ miało na nią pokolenie beatników, w odróżnieniu od bikiniarzy nie nastawionych jednak na konsumpcjonizm. Stany Zjednoczone, jako mitologizowana kraina, do której nie było dostępu, nęciły młodych ludzi zarówno w Polsce i innych europejskich krajach. W ZSRR bikiniarze funkcjonowali jako styladzy, we Francji i Belgii jako zazous, w Rumunii znani byli jako malagambiści, w Czechosłowacji potapka, w Wielkiej Brytanii natomiast funkcjonował ruch teddy boys

Ówczesne słowniki opisywały bikiniarza jako ‘młodego człowieka ubierającego się ekstrawagancko, w sposób przesadnie modny...

Charakteryzowała ich postawa anarchiczna, hedonistyczna oraz ironiczno-krytyczna, kontrastująca z bezkrytycznym uwielbieniem dla amerykańskiej kultury masowej.

Swój nonkonformizm wyrażali w specyficznym zachowaniu oraz ekscentrycznym sposobie ubierania się. Stawiali przede wszystkim na kolor i ekstrawagancję. Długie, sięgające nawet kolan marynarki zestawiali z przykrótkimi zaprasowanymi w kant spodniami, odsłaniając tym samym element obowiązkowy – jaskrawe skarpetki w paski oraz tzw. zamszaki, czyli buty na grubych, kauczukowych podeszwach, dorabianych u szewca. Zwieńczeniem kreacji bikiniarza był kapelusz o nazwie naleśnik, który przykrywał charakterystyczną fryzurę – tzw. plerezę lub mandolinę, której układanie stanowiło codzienny rytuał. Symbolem polskich bitników stał się krawatto – krawat zdobiony najczęściej własnoręcznie wykonywanymi grafikami, przedstawiającymi motyw atolu lub tzw. girlsy.

Z szarą uniformizacją walczyły również kobiety. Tak zwane kociaki nosiły wzorzyste bluzki i krótkie sweterki oraz spódnice – z koła lub wąskie z rozcięciem. Włosy czesały w koński ogon. Dopełnieniem stroju były nylonowe pończochy – pożądany i trudno dostępny wówczas towar. Kreacje były kobiece, a makijaż wyrazisty. Był to bunt wobec maskulinizacji strojów, które lansował reżim. 

Bikiniarze, wzorem amerykańskiej młodzieży, oglądali w kinach westerny, słuchali jazzu i tańczyli zakazane wówczas boogie-woogie."